بهین ارتباط هوشمند تیلا
021-91002727

نحوه ی پیاده سازی Repository لینوکس درون سازمانی

نحوه ی پیاده سازی Repository لینوکس درون سازمانی: همانطور که می دانید برای انواع سیستم عامل های خانواده گنو لینوکس تعداد بسیار زیادی نرم افزار کوچک و بزرگ وجود دارد که در قالب بسته های نرم افزاری (package) کوچک با یکدیگر ترکیب می شوند و نرم افزار بزرگی را به وجود می آورند. این بسته ها معمولا در مخازن نرم افزار (Repository) ذخیره می شوند و کاربر برای نصب بسته ها و نرم افزارها می بایست این مخازن را به سیستم عامل خود اضافه کند و پس از آن با استفاده از نرم افزارهای مدیریت بسته (Package manager) اقدام به نصب نرم افزارها کند. این مخازن که برای هر توزیع لینوکسی (distribution) متفاوت است عملیات نصب بسته ها را ساده تر و امن تر می کنند، به دلیل اینکه مخازن رسمی هر توزیع لینوکسی از روال های تست کارکرد و امنیت خاصی بهره می برند معمولا می توان تمامی بسته های قرار گرفته در این مخازن را امن و تست شده قلمداد کرد.

شما می توانیداز سیستم عامل لینوکس برای نصب و راه اندازی Voip استفاده کنید.

به طور مثال توزیع Ubuntu چهار مخزن اصلی رسمی دارد که کارکرد هر کدام بدین شرح است:

  1.  Main – بسته های پشتیبانی شده توسط شرکت Canonical که آزاد و متن باز هستند
  2. Universe – بسته های پشتیبانی شده توسط جامعه کاربری اوبونتو که آزاد و متن باز هستند
  3. Restricted – راه انداز (driver) های اختصاصی و غیر آزاد برای برخی از دستگاه ها ( سخت افزار ها و… )
  4. Multiverse – بسته های محافظت شده توسط قانون کپی رایت

نحوه ی پیاده سازی  Repository لینوکس درون سازمانی

 

بسیاری از نرم افزارها را می توان با استفاده از 4 مخزن بالا در اوبونتو نصب کرد اما ممکن است نرم افزارها یا بسته هایی مورد نیاز باشد که به دلایل مختلف در مخازن رسمی یافت نشوند. این دلایل می تواند شامل موارد زیر باشد:

  1. بسته نرم افزاری از نظر مسائل حقوقی و کپی رایت با سیاست های مخازن رسمی در تضاد باشد.
  2. آخرین نسخه بسته نرم افزاری موردنظر به دلیل فرآیند تست کارکرد و امنیت مخازن رسمی با تاخیر در مخازن منتشر شود.
  3. فرآیند قرارگیری بسته نرم افزاری در مخازن رسمی زمان بر است و ممکن است ناشر نرم افزار برای این امر اقدام نکرده باشد.

برای دسترسی به بسته هایی که در مخازن رسمی یافت نمی شوند می توان از Personal Package Archive (که به اختصار به آن PPA می گویند) استفاده کرد. این آرشیوهای نرم افزاری توسط ناشر اصلی نرم افزارها در اختیار عموم قرار می گیرد تا با اضافه کردن آدرس آن ها در تنظیمات مدیر بسته (Package Manager) از مزایای نصب و بروزرسانی ساده تر بهره مند شوند.

مزیت استفاده از PPA نسبت به نصب مستقیم نرم افزارها توسط فایل deb یا rpm مسئله بروزرسانی نرم افزار است. درصورتی که نرم افزار توسط فایل های اجرایی مانند Deb یا rpm نصب گردد، امکان بروزرسانی خودکار آن توسط مدیر بسته (Package Manager) وجود ندارد و لازم است کاربر به صورت دستی اقدام نماید.

چرا باید از مخازن محلی استفاده کرد؟

راه اندازی یک Repository در شبکه محلی (LAN) سازمان باعث می شود سرورهایی که اینترنت ندارند یا به اصطلاح Air-Gapped هستند به مخازن نصب نرم افزارها و آپدیت بسته ها دسترسی داشته باشند. همچنین راه اندازی Repository به صرفه جویی در پهنای باند اینترنت و کاهش حجم مصرفی اینترنت کمک شایانی می کند و به دلیل قرارگیری مخازن محلی در داخل شبکه LAN امکان دانلود و آپدیت بسته ها با سرعت بسیار بالاتری مهیا می شود.

راه اندازی مخازن محلی برای سیستم عامل های گنو لینوکس از با استفاده از روش های مختلفی قابل انجام است که در این آموزش روش apt-mirror توضیح داده شده است که مناسب سیستم عامل های Debian و Ubuntu است.

مشخصات سرور پیشنهادی برای راه اندازی مخازن محلی برای توزیع اوبونتو:

  • تعداد 2 عدد vCPU
  • میزان 4 گیگابایت فضای RAM
  • حداقل 200 گیگابایت فضای ذخیره سازی برای هر توزیع لینوکس (Distro) که قصد میزبانی دارید
  • سیستم عامل Ubuntu Server 18.04 LTS در این آموزش مورد استفاده قرار گرفته است.

به طور کلی برای راه اندازی مخازن محلی توزیع اوبونتو لازم است تمام بسته های رسمی را دانلود کنیم و از طریق یک یا چند پروتکل اشتراک فایل آن ها را برای استفاده سرورها و کامپیوترهای داخل شبکه محلی به اشتراک بگذاریم:

قدم اول: باید وب سرور Apache را نصب و کانفیگ کنیم تا با استفاده از این وب سرور بسته های نرم افزاری دانلود شده را به اشتراک بگذاریم:

sudo apt install apache2 -y

وب سرور آپاچی می بایست پس از ریستارت سرور به صورت اتوماتیک راه اندازی شود:

sudo systemctl enable apache2

لازم است که یک دایرکتوری جدید بسازیم که پکیج های دانلود شده مخازن را داخل آن ذخیره کنیم و از طریق وب سرور در دسترس مصرف کننده قرار بگیرد. همچنین لازم است که کاربر www-data نسبت به دایرکتوری دسترسی Owner داشته باشد:

sudo mkdir -p /var/www/html/ubuntu

sudo chown www-data:www-data /var/www/html/ubuntu

در قدم بعدی می بایست بسته apt-mirror که مسئول دانلود بسته ها از مخازن مورد نظر است را نصب کنیم:

sudo apt install apt-mirror

بهتر است قبل از اقدام برای انجام تنظیمات apt-mirror از فایل کانفیگ آن نسخه پشتیبان تهیه کنیم:

sudo cp /etc/apt/mirror.list /etc/apt/mirror.list.backup

برای انجام تغییرات در فایل کانفیگ با استفاده از VIM یا nano فایل کانفیگ را باز می کنیم:

sudo vim /etc/apt/mirror.list

و پارامتر set base_path را منطبق با دایرکتوری ذخیره سازی بسته ها که در مراحل قبل ایجاد کردیم قرار می دهیم:

نحوه ی پیاده سازی  Repository لینوکس درون سازمانی

در این مرحله لازم است در فایل mirrors.list مخازنی که قصد دارید نسخه محلی آن ها را نگهداری کنید را به صورت لیست بنویسید، برای ایجاد این لیست می توانید از قالب زیر کمک بگیرید:

############# config ##################

set base_path    /var/www/html/ubuntu

# set mirror_path  $base_path/mirror

# set skel_path    $base_path/skel

# set var_path     $base_path/var

# set cleanscript $var_path/clean.sh

# set defaultarch  <running host architecture>

# set postmirror_script $var_path/postmirror.sh

# set run_postmirror 0

set nthreads     20

set _tilde 0

############# end config ##############

#——————————Ubuntu18-bionic—————————————————

deb-i386 http://archive.ubuntu.com/ubuntu bionic main restricted universe multiverse

deb-amd64 http://archive.ubuntu.com/ubuntu bionic main restricted universe multiverse

deb-i386 http://archive.ubuntu.com/ubuntu bionic-security main restricted universe multiverse

deb-amd64 http://archive.ubuntu.com/ubuntu bionic-security main restricted universe multiverse

deb-i386 http://archive.ubuntu.com/ubuntu bionic-updates main restricted universe multiverse

deb-amd64 http://archive.ubuntu.com/ubuntu bionic-updates main restricted universe multiverse

deb-i386 http://archive.ubuntu.com/ubuntu bionic-proposed main restricted universe multiverse

deb-amd64 http://archive.ubuntu.com/ubuntu bionic-proposed main restricted universe multiverse

deb-i386 http://archive.ubuntu.com/ubuntu bionic-backports main restricted universe multiverse

deb-amd64 http://archive.ubuntu.com/ubuntu bionic-backports main restricted universe multiverse

deb-amd64 http://security.ubuntu.com/ubuntu bionic-security main restricted

deb-amd64 http://security.ubuntu.com/ubuntu bionic-security universe

deb-amd64 http://security.ubuntu.com/ubuntu bionic-security multiverse

deb-i386 http://security.ubuntu.com/ubuntu bionic-security main restricted

deb-i386 http://security.ubuntu.com/ubuntu bionic-security universe

deb-i386 http://security.ubuntu.com/ubuntu bionic-security multiverse

deb-src http://archive.ubuntu.com/ubuntu bionic main restricted universe multiverse

deb-src http://archive.ubuntu.com/ubuntu bionic-security main restricted universe multiverse

deb-src http://archive.ubuntu.com/ubuntu bionic-updates main restricted universe multiverse

deb-src http://archive.ubuntu.com/ubuntu bionic-proposed main restricted universe multiverse

deb-src http://archive.ubuntu.com/ubuntu bionic-backports main restricted universe multiverse

deb-src http://security.ubuntu.com/ubuntu bionic-security multiverse

deb-src http://security.ubuntu.com/ubuntu bionic-security universe

deb-src http://security.ubuntu.com/ubuntu bionic-security main restricted

#——————————Ubuntu20-Focal—————————————————-

deb-i386 http://archive.ubuntu.com/ubuntu focal main restricted universe multiverse

deb-amd64 http://archive.ubuntu.com/ubuntu focal main restricted universe multiverse

deb-i386 http://archive.ubuntu.com/ubuntu focal-security main restricted universe multiverse

deb-amd64 http://archive.ubuntu.com/ubuntu focal-security main restricted universe multiverse

deb-i386 http://archive.ubuntu.com/ubuntu focal-updates main restricted universe multiverse

deb-amd64 http://archive.ubuntu.com/ubuntu focal-updates main restricted universe multiverse

deb-i386 http://archive.ubuntu.com/ubuntu focal-proposed main restricted universe multiverse

deb-amd64 http://archive.ubuntu.com/ubuntu focal-proposed main restricted universe multiverse

deb-i386 http://archive.ubuntu.com/ubuntu focal-backports main restricted universe multiverse

deb-amd64 http://archive.ubuntu.com/ubuntu focal-backports main restricted universe multiverse

deb-amd64 http://security.ubuntu.com/ubuntu focal-security main restricted

deb-amd64 http://security.ubuntu.com/ubuntu focal-security universe

deb-amd64 http://security.ubuntu.com/ubuntu focal-security multiverse

deb-i386 http://security.ubuntu.com/ubuntu focal-security main restricted

deb-i386 http://security.ubuntu.com/ubuntu focal-security universe

deb-i386 http://security.ubuntu.com/ubuntu focal-security multiverse

deb-src http://archive.ubuntu.com/ubuntu focal main restricted universe multiverse

deb-src http://archive.ubuntu.com/ubuntu focal-security main restricted universe multiverse

deb-src http://archive.ubuntu.com/ubuntu focal-updates main restricted universe multiverse

deb-src http://archive.ubuntu.com/ubuntu focal-proposed main restricted universe multiverse

deb-src http://archive.ubuntu.com/ubuntu focal-backports main restricted universe multiverse

deb-src http://security.ubuntu.com/ubuntu focal-security multiverse

deb-src http://security.ubuntu.com/ubuntu focal-security universe

deb-src http://security.ubuntu.com/ubuntu focal-security main restricted

clean http://archive.ubuntu.com/ubuntu

clean http://security.ubuntu.com/ubuntu

دقت داشته باشید در قالب بالا از توزیع های اوبونتو 18.04 و 20.04 پشتیبانی شده و فایل های منبع بسته ها و نسخه 32 بیتی و 64 بیتی بسته ها نیز دانلود می شوند.

پس از هر بار بروزرسانی مخزن ساخته شده، لازم است اسکریپتی اجرا شود که بسته های منقضی شده را پاک کند. لذا می بایست اسکریپت postmirror.sh به دایرکتوری var منتقل شود:

sudo mkdir -p /var/www/html/ubuntu/var

sudo cp /var/spool/apt-mirror/var/postmirror.sh /var/www/html/ubuntu/var/

در قدم بعدی می بایست با استفاده از apt-mirror دستور دانلود بسته ها و Sync شدن مخزن ایجاد شده را صادر کنیم:

sudo apt-mirror

وابسته به پهنای باند اینترنت ممکن است دانلود بسته ها ساعت ها زمان نیاز داشته باشد و حجمی معادل 500 گیگابایت را برای دو توزیع دانلود شود. در این مرحله راه اندازی مخازن محلی توزیع اوبونتو تمام شده است، اما برای اینکه مخزن ایجاد شده به صورت مرتب آپدیت شود لازم است با استفاده تعریف CronJob مخزن را آپدیت کنیم:

sudo crontab -e

لازم است Cronjob مورد نیاز برای آپدیت مخزن در ساعت 3 بامداد را تنظیم کنیم تا مخزن محلی ساخته شده به صورت روزانه بروزرسانی گردد:

00        03        *          *         *         /usr/bin/apt-mirror

 

در این مرحله با موفقیت Repository مورد نیاز آماده گردیده است و لازم است با استفاده از کلاینت های مختلف تست شود.

نحوه استفاده از مخازن محلی (LOCAL REPOSITORY) در توزیع اوبونتو 18.04 و 20.04 :

برای استفاده از مخزن ساخته شده کافی است بر روی سرور یا دسکتاپ موردنظر فایل sources.list را تغییر دهید:

در اولین گام از فایل sources.list نسخه پشتیبان تهیه کنید:

sudo cp /etc/apt/sources.list /etc/apt/sources.list.backup

سپس با استفاده از ابزار sed آدرس مخازن سیستم عامل را با آدرس مخازن محلی جایگزین کنید:

sudo sed -i “s/ir\.archive\.ubuntu\.com/192\.168\.11\.35\/ubuntu\/mirror\/archive\.ubuntu\.com/g” /etc/apt/sources.list

sudo sed -i “s/us\.archive\.ubuntu\.com/192\.168\.11\.35\/ubuntu\/mirror\/archive\.ubuntu\.com/g” /etc/apt/sources.list

sudo sed -i “s/security\.ubuntu\.com\/ubuntu/192\.168\.11\.35\/ubuntu\/mirror\/security\.ubuntu\.com\/ubuntu\//g” /etc/apt/sources.list

با انجام مراحل فوق فایل /etc/apt/sources.list اصلاح می شود و ظاهر نهایی آن به صورت زیر خواهد شد:

 

deb http://192.168.11.35/ubuntu/mirror/archive.ubuntu.com/ubuntu/ bionic main restricted

deb http://192.168.11.35/ubuntu/mirror/archive.ubuntu.com/ubuntu/ bionic-updates main restricted

deb http://192.168.11.35/ubuntu/mirror/archive.ubuntu.com/ubuntu/ bionic universe

deb http://192.168.11.35/ubuntu/mirror/archive.ubuntu.com/ubuntu/ bionic-updates universe

deb http://192.168.11.35/ubuntu/mirror/archive.ubuntu.com/ubuntu/ bionic multiverse

deb http://192.168.11.35/ubuntu/mirror/archive.ubuntu.com/ubuntu/ bionic-updates multiverse

deb http://192.168.11.35/ubuntu/mirror/archive.ubuntu.com/ubuntu/ bionic-backports main restricted universe multiverse

deb http://192.168.11.35/ubuntu/mirror/security.ubuntu.com/ubuntu/ bionic-security main restricted

deb http://192.168.11.35/ubuntu/mirror/security.ubuntu.com/ubuntu/ bionic-security universe

deb http://192.168.11.35/ubuntu/mirror/security.ubuntu.com/ubuntu/ bionic-security multiverse

 

در این مرحله با استفاده از دستورات sudo apt update و sudo apt upgrade میتوانید لیست بسته ها را از مخزن محلی دانلود و سپس بروزرسانی کنید
همچنین نصب بسته هایی که در مخازن رسمی وجود دارند نیز با تغییراتی انجام شده ممکن گردیده است.

آشنایی با نحوه ی برطرف کردن آسیب پذیری Log4j بر روی بستر مجازی سازی VMware

آشنایی با نحوه ی برطرف کردن آسیب پذیری Log4j بر روی بستر مجازی سازی VMware:

کد این آسیب پذیری CVE-2021-44228, CVE-2021-45046 می باشد.

همانطور که می دانید از بستر مجازی سازی نیز می توان برای نصب و راه اندازی Voip استفاده کرد.

این مشکل امنیتی بر روی تمامی سرویس هایی که از Apache استفاده می کنند، وجود دارد.

محصولات VMware نیز از این باگ امنیتی، در امان نبوده اند و باید برای ماژول های پیاده سازی خود، مراحل امن سازی را در سریع ترین زمان پیاده سازی کنید.

برای دریافت اطلاعات کامل در مورد این آسیب پذیری بر محصولات VMware از این لینک استفاده کنید.

در نظر داشته باشید که هنوز هیچ Patch یا آپدیتی از سمت شرکت VMware برای از بین بردن این مشکل امنیتی منتشر نشده است، اما برای اکثر محصولات مجازی سازی VMware، روش حل موقت این مشکل یا به اصطلاح Workaround ارائه شده است.

محصولاتی مجازی سازی که توسط این مشکل امنیتی در تهدید هستند به شرح زیر می باشد :

  • VMware Horizon
  • VMware vCenter Server
  • VMware HCX
  • VMware NSX-T Data Center
  • VMware Unified Access Gateway
  • VMware WorkspaceOne Access
  • VMware Identity Manager
  • VMware vRealize Operations
  • VMware vRealize Operations Cloud Proxy
  • VMware vRealize Automation
  • VMware vRealize Lifecycle Manager
  • VMware Site Recovery Manager, vSphere Replication
  • VMware Carbon Black Cloud Workload Appliance
  • VMware Carbon Black EDR Server
  • VMware Tanzu GemFire
  • VMware Tanzu GemFire for VMs
  • VMware Tanzu Greenplum
  • VMware Tanzu Operations Manager
  • VMware Tanzu Application Service for VMs
  • VMware Tanzu Kubernetes Grid Integrated Edition
  • VMware Tanzu Observability by Wavefront Nozzle
  • Healthwatch for Tanzu Application Service
  • Spring Cloud Services for VMware Tanzu
  • Spring Cloud Gateway for VMware Tanzu
  • Spring Cloud Gateway for Kubernetes
  • API Portal for VMware Tanzu
  • Single Sign-On for VMware Tanzu Application Service
  • App Metrics
  • VMware vCenter Cloud Gateway
  • VMware vRealize Orchestrator
  • VMware Cloud Foundation
  • VMware Workspace ONE Access Connector
  • VMware Horizon DaaS
  • VMware Horizon Cloud Connector
  • VMware NSX Data Center for vSphere
  • VMware AppDefense Appliance
  • VMware Cloud Director Object Storage Extension
  • VMware Telco Cloud Operations
  • VMware vRealize Log Insight
  • VMware Tanzu Scheduler
  • VMware Smart Assurance NCM
  • VMware Smart Assurance SAM [Service Assurance Manager]
  • VMware Integrated OpenStack
  • VMware vRealize Business for Cloud
  • VMware vRealize Network Insight
  • VMware Cloud Provider Lifecycle Manager
  • VMware SD-WAN VCO
  • VMware NSX-T Intelligence Appliance
  • VMware Horizon Agents Installer
  • VMware Tanzu Observability Proxy

نحوه بر طرف کردن آسیب پذیری LOG4J

در ادامه به نحوه بر طرف کردن این مشکل امنیتی بر روی برخی از محصولات VMware می پردازیم.

vCenter

مرحله اول :  انتقال فایل به vCenter

شرکت VMware برای محصول مدیریت مجازی سازی لایه محاسبات خود یعنی vCenter یک اسکریپت ارائه داده است که به راحتی می توانید این آسیب پذیری را بر طرف کنید.

ابتدا فایل موجود در انتهای این مطلب آموزشی (remove_log4j_class.py) را بر روی سیستم خود دانلود کنید.

نرم افزار Winscp را بر روی سیستم عامل ویندوز خود دانلود و نصب نمایید.

با استفاده از Winscp به ماشین vCenter بستر خود متصل شوید.

*برای برقراری ارتباط توسط Winscp با vCenter خود پروتکل ارتباطی را بر روی SFTP قرار دهید .

مطابق شکل زیر :

آشنایی با نحوه ی برطرف کردن آسیب پذیری Log4j بر روی بستر مجازی سازی VMwareبر روی دکمه Advanced کلیک کنید و در تب SFTP در قسمت SFTP Server خط زیر را مطابق شکل وارد کنید :

shell /usr/libexec/sftp-server

 سپس اوکی کنید و گزینه login را وارد نمایید.

حال که به vCenter وصل شدید یک بار دکمه Back را لحاظ کنید و به پارتیشن tmp بروید .

فایل دانلود شده (remove_log4j_class.py)  را به این پوشه منتقل کنید.

مرحله دوم (اعمال تغییرات)

به ماشین vCenter  توسط SSH یا Shell متصل شوید.

با استفاده از کامند cd /tmp به پارتیشن tmp منتثل شوید.

در نهایت کامند زیر را اعمال کنید :

python remove_log4j_class.py

بعد از اجرای این کامند دکمه Y را لحاظ کنید تا تمامی تغییرات به صورت اتوماتیک اعمال شود و سرویس های vCenter دوباره استارت شوند.

آشنایی با نحوه ی برطرف کردن آسیب پذیری Log4j بر روی بستر مجازی سازی VMwareدر نهایت شکل زیر اتمام کار را نمایش می دهد .

آشنایی با نحوه ی برطرف کردن آسیب پذیری Log4j بر روی بستر مجازی سازی VMware

 

vRealize Operations :

مراحل زیر بر روی نود های Primary، Replica، Data،  Witness و Collector  باید اعمال گردد .

ابتدا صفحه فایل های مربوط به vRops  با نام های زیر رو دانلود نمایید.

  • data-rc-witness-log4j-fix.sh
  • vrops-log4j-fix.sh

سپس بر روی Admin پنل vRops، لاگین کرده و کلاستر را آفلاین کنید.

منتظر بمانید تا کلاستر آفلاین شود، سپس به vRops توسط Winscp متصل شوید و فایل دانلود شده را به پارتیشن /tmp منتقل کنید.

سپس با استفاده از Putty یا هر راهکار SSH ای به نود های vRops خود متصل شوید.

با استفاده از کامند زیر به شاخه /tmp منتقل شوید.

Cd /tmp

سپس با استفاده از کامند زیر قابلیت اجرای فایل ها را به دسترسی های مربوطه آن، بر روی تمام نود ها اضافه کنید.

chmod +x data-rc-witness-log4j-fix.sh

chmod +x vrops-log4j-fix.sh

در نهایت فایل اول و دوم را با استفاده از کامند زیر بر روی تمام نودها اجرا کنید.

./data-rc-witness-log4j-fix.sh

./vrops-log4j-fix.sh

مطمئن شوید که در نهایت خروجی کامند بدون هیچ اروری تمام می شود.

در مرحله نهایی، کامند زیر را وارد کنید تا تمامی سرویس ها CaSA دوباره Run شوند.

در نهایت بر روی Admin پنل لاگین کرده و کلاستر را آنلاین کنید.

آشنایی با نحوه ی برطرف کردن آسیب پذیری Log4j بر روی بستر مجازی سازی VMware

 

نحوه ی آپدیت و آپگرید ESXi

نحوه ی آپدیت و آپگرید ESXi: با ارایه نسخه جدید محصول مجازی سازی ESXi  و الزام احتمالی ادمین های این محصول در سازمانها برای آپگرید به آخرین نسخه، در این مقاله قصد داریم  تا شما را با روشهای آپدیت و آپگرید ESXi آشنا کنیم با ما همراه باشید:

آپدیت ها به سه صورت ارایه خواهند شد:

MAJOR UPDATE

در این نوع آپدیت ها، نسخه نرم افزار به صورت کلی تغییر میکند و قابلیت های جدید به آن افزوده می شود. مانند زمانی که شما از نسخه 6.7 به 7 محصول خود را ارتقا میدهید.( ذکر این نکته داخل پرانتز ضروری است که شرکت VMware، پایبندی خاصی به اعداد ندارد و به جای اینکه مانند سایر شرکتها از اعداد صحیح برای Major Update ها استفاده کند، تغییرات اساسی را روی اعداد اعشاری نیز ارائه میدهد!)

نکته:

معمولا زمانی که یک نسخه را Major Update میکنید، می توانید از کلمه آپگرید نیز برای آن استفاده کنید.

نکته مهم:

اگر قصد Major Update دارید و در محیط خود از وی سنتراستفاده میکنید، حتما دقت کنید که ابتدا باید وی سنتر شما به این نسخه ارتقا پیدا کرده باشد. البته بهتر است این موضوع را برای Minor update ها نیز رعایت کنید به عنوان مثال شما می توانید هاست های  ESXi با نسخه 6.7 u3 را در وی سنتر 6.7 u1 اد کنید اما امکان فعال کردن قابلیت VSAN را بر روی آن نخواهید داشت.

نکته:

نصب major update ها نیاز به ریست شدن سرور دارد.

MINOR UPDATE

در این نوع آپدیت ها سرویس پک هایی ارایه می شود که خود شامل Patch های زیادی می باشد. در این نوع آپدیت ها معمولا نسخه نرم افزار، به اصطلاح ورژن میخورد، به عنوان مثال آپدیت نسخه 6.7 به 6.7 U1 ویا نسخه آلفا به بتا  (در این مورد هم به رسم عادت انتظار تغییرات بزرگ در حد Major update ها از شرکت VMware داشته باشید!)

نکته:

نصب minor update ها معمولا نیاز به ریست شدن سرور دارد.

BUG FIXES

این نوع آپدیت شامل یک یا چند patch می باشد و حجم زیادی ندارد ومعمولا بهبودهای امنیتی در این آپدیت ها موجود می باشد. تغییر نسخه نرم افزار نیز به این صورت خواهد بود، مثلا از 6.7 U1e به 6.7 u1f

نکته:

نصب Bug fix ها معمولا نیاز به ریست شدن سرور ندارد.

 

نکته مهم:

همیشه در آپدیت کردن زیرساخت خود محتاط باشید، و حتی الامکان از محیط تست برای اطمینان از صحت عملکرد آپدیت ها استفاده کنید و یا کمی صبر کنید تا فیدبک های مربوط به آن آپدیت منتشر شود.

نکته مهم:

همیشه قبل از آپدیت کردن یک هاست، اطمینان حاصل کنید که ماشین مجازی روشنی روی آن موجود نباشد، برای اطمینان بیشتر می توانید هاست را به وضعیت MM یا Maintenance Mode ببرید.

 

به طور کلی برای آپدیت ESXi، روش های ذیل وجود دارد که در صورتی که هر یک از روشهای آپدیت زیر را انتخاب کنید، متدهای زیر مجموعه آن برای آپدیت و یا آپگرید در دسترس شما خواهد بود.

 

آپدیت یا آپگرید ESXI آنلاین

    • آپدیت آنلاین با استفاده از محیط Shell
    • آپدیت آنلاین با استفاده از vSphere Update Manager یا VUM

 

آپدیت یا آپگرید ESXI آفلاین

  • آپدیت آفلاین با استفاده از محیط Shell
  • آپدیت  آفلاین با استفاده از vSphere Update Manager  یا VUM
  • آپدیت Interactive

 

 

آپدیت آنلاین:

در این روش شما به صورت مستقیم و یا به واسطه یک پراکسی به سایت شرکت VMware متصل می شوید و آپدیت ها را از ریپازیتوری این شرکت دریافت میکنید.

آپدیت آنلاین با استفاده از محیط Shell

در این روش، ابتدا به هاست خود SSH میزنید و سپس دستور زیر را اجرا میکنید:

 

esxcli software profile update -p ESXi-7.0.0-15843807-standard -d https://hostupdate.vmware.com/software/VUM/PRODUCTION/main/vmw-depot-index.xml

 

در این مثال عبارت بعد از –p پروفایل مورد نظر را نشان میدهد و عبارت بعد از –d مسیر depot میباشد.

در مثال فوق نسخه ESXi شما به نسخه 7 این محصول ارتقا پیدا خواهد کرد، دقت داشته باشید که قبل از آپگرید حتما از upgrade path اطمینان حاصل کنید. مثلا شما امکان ارتقا از نسخه 5.5 به 7 را نخواهید داشت.

نکته: برای اطمینان از upgrade path می توانید از سایت VMware interoperability Matrix استفاده کنید.

همچنین برای اطلاع از نسخه محصول خود می توانید از صفحه وب و مقابل عبارت Build number و یا با استفاده از کامند

Uname –a

Vmware –vl

اقدام کنید.

 

آپدیت آنلاین با استفاده از vSphere Update Manager  یا VUM

در صورتی که در زیرساخت خود از وی سنتر استفاده می کنید میتوانید از محصول VUM برای آپدیت هاست های خود استفاده کنید.

نرم افزار VUM یا vSphere Update Manager، ابزار توصیه شده شرکت VMware برای آپدیت هاست های ESXi می باشد و می تواند با اتصال به ریپازیتوری آنلاین و یا حتی به صورت آفلاین هاست های شما را به صورت اتوماتیک آپدیت کند

منظور از آپدیت اتوماتیک این است که این نرم افزار قابلیت این را دارد که در ساعت هایی که شما تعیین میکنید، اقدام به تخلیه هاست نموده و آنرا به Maintenance Mode ببرد و پس از عملیات آپگرید و ریست هاست، به ترتیب این کار را برای هاست های دیگر شما انجام دهد.

 

این محصول در ابتدا فقط برای نسخه های ویندوزی وجود داشت و می بایست نرم افزار آن را دانلود ونصب میکردید، اما اکنون این نرم افزار فقط برای نسخه های بر پایه Photon OS یا همان VCSA وجود دارد و از نسخه 6.7 به بعد از قبل بر روی وی سنتر شما نصب شده و می توانید از طریقه صفحه Home به آن دسترسی پیدا کنید.

برای آپدیت آنلاین از طریق VUM به روش زیر اقدام میکنیم:

در صورتی که از vcenter 6.7 به بعد استفاده میکنید، از طریق منوی home می توانید به پلاگین مربوط به VUM یا vsphere update manager دسترسی پیدا کنید. همانطور که در تصویر پیداست ابتدا باید از طریق گزینه patch setup در قسمت setting آدرس سایت VMware را فعال کنید.

همچنین در این قسمت میتوانید، تنظیمات مربوط به چگونگی دانلود patch ها و notification ها و تنظیمات مربوط به اتصال از طریق پراکسی را انجام دهید.

نحوه ی آپدیت و آپگرید ESXi
نحوه ی آپدیت و آپگرید ESXiپس از تنظیم کردن این گزینه، patch های دریافتی شما در منوی Updates نمایش داده خواهند شد.

به صورت کلی، بعد از دانلود Patch ها، باید مراحل زیر را برای آپدیت انجام دهید.

ابتدا یک baseline یا baseline group بسازید که در واقع فیلتری است برای اینکه شما آپدیت های خاص و مد نظر خود را برای نسخه خاص در یک گروه قرار دهید. مثال هایی از این موضوع را در تصویر زیر می بینید.

نحوه ی آپدیت و آپگرید ESXiپس از ایجاد baseline باید آن را به هاست های خود Attach کنید و سپس گزینه Check compliance را بزنید تا سازگاری آپدیت ها با هاست شما اسکن و بررسی شود.

نحوه ی آپدیت و آپگرید ESXiدر صورتی که این baseline با هاست شما سازگاری داشته باشد می توانید با استفاده از گزینه Remediate آنرا برر روی هاست  مورد نظر اپلای کنید. تنظیمات مربوط به Remediation هاست ها و ماشین های مجازی را می توانید از منوی setting مربوط به VUM تغییر دهید.

نکته:

با استفاده از گزینه stage می توانید میزان زمانی را که هاست شما برای Update در حالت MM قرار دارد را کاهش دهید.

همچنین با استفاده از گزینه pre-check remediation می توانید به مشکلاتی که ممکن است پس از remediation برای شما به وجود بیاید، آگاه شوید و راههای برطرف سازی آنها را بدانید.

نکته: برای خودکار سازی پروسه آپدیت می توانید از یک Scheduled task در وی سنتر استفاده کنید.

 

آپدیت آفلاین:

در این روش، همانطور که از نام آن پیداست، ابتدا شما می بایست فایل مربوط به آپدیت را که میتواند هر یک از انوع Major، Minor ویا Patch باشد از قبل دانلود کرده و به صورت آفلاین در اختیار داشته باشید.

 

نکته:

برای دانلود patch ها، میتوانید از طریق آدرس زیر پس از ورود به سایت VMware، اقدام به دانلود patch مورد نظر نمایید.

https://my.vmware.com/group/vmware/patch#search

 

 آپدیت آفلاین با استفاده از محیط Shell

پس از دانلود patch های مورد نظر می توانید از طریق shell اقدام به نصب آن نمایید. این روش شاید یکی از مرسوم ترین روش ها نزد ادمین های مجازی سازی باشد. دقت کنید که در این روش امکان آپگرید یا Major Update را نخواهید داشت و بیشتر برای نصب Minor Update ها و Bug fix ها مورد استفاده قرار میگیرد.

در این روش ابتدا فایل مورد نظر را در داخل یک فولدر دریکی از دیتااستورها آپلود کرده و پس از اتصال از طریق SSH، با استفاده از کامند زیر میتوانید اقدام به نصب آپدیت کنید:

Esxcli software vib update –d /vmfs/volumes/[file_path].zip

دقت کنید که در دستور بالا فایل نصبی از نوع zip می باشد به همین دلیل برای نصب آن از سوییچ –d استفاده شده است، اگر فایل مورد نظر از نوع VIB باشد باید از سوییچ –v استفاده گردد. از طرفی از این دستور هم برای نصب و هم برای آپدیت میتوانید استفاده کنید. در صورتی که میخواهید اقدام به نصب بسته کنید از دستور install به جای update استفاده کنید.

Esxcli software vib install –v /vmfs/volumes/[file_path].vib

 

 

  • آپدیت با استفاده از vSphere Update Manager یا VUM

این روش کاملا مشابه روش آپدیت آنلاین با استفاده از VUM می باشد با این تفاوت که در این روش وی سنتر به صورت مستقیم برای دریافت آپدیت ها به اینترنت متصل نمی شود بلکه ابتدا آپدیت ها توسط ادمین دانلود می شوند و سپس از طریق وی سنتر، بر روی VUM آپلود می شوند.

بقیه موارد آپدیت از این روش، مانند ایجاد Baseline و اتچ کردن آن به هاست ها نیز همانند روش قبلی می باشد. فقط نکته ای که در این بخش ذکر آن الزامیست این است که شما در روش قبلی امکان آپلود کردن ایمیج کامل هاست برای آپگرید را نداشتید که این موضوع فقط از طریق آفلاین امکان پذیر است و می توانید پس از دانلود و آپلود ایمیج و ایجاد یک Baseline از نوع Upgrade به راحتی هاست خود را طبق دستورالعمل Patch کردن آن، آپگرید نمایید.

  • آپدیت آفلاین با روش interactive

این روش شاید ساده ترین روش برای آپگرید ESXi باشد و بیشتر برای Major Update استفاده می شود، ولی امکان Minor update نیز با این روش وجود دارد. روش interactive به این صورت است که شما با مونت کردن یک فایل ایزو که حاوی نسخه بالاتر می باشد، میتوانید پس از ریستارت کردن سرورمراحل نصب را طی نمایید و در هنگامی که مسیر نصب یا آپگرید ESXi  را به برنامه میدهید، گزینه های زیر برای شما نمایش داده خواهد شد.

 

Upgrade ESXi, preserve vmfs datastore:

 

با انتخاب این گزینه، ESXi شما آپگرید خواهد شد و کلیه تنظیمات شما باقی خواهد ماند و دیتا استورهای موجود حفظ خواهند شد.

Install ESXi, preserve vmfs datastore:

با انتخاب این گزینه، ESXi به صورت Fresh نصب خواهد شد و تنظیمات قبلی شما دیگر در دسترس نخواهد بود و دیتا استورهای موجود حفظ خواهند شد.

Install ESXi, overwrite vmfs datastore:

با انتخاب این گزینه، ESXi به صورت Fresh نصب خواهد شد و تنظیمات قبلی شما دیگر در دسترس نخواهد بود و محتویات دیتا استورهای موجود نیز به کلی پاک می شوند.

نکته:

به جز موارد بالا روش دیگری تحت عنوان Scripted installation and upgrade نیز موجود می باشد که بیشتر برای زمانی استفاده می شود که نیاز به آپدیت تعداد زیادی ESXi دارید و در آن با ایجاد یک اسکریپت و به صورت Unattended می توان اقدام به نصب ESXi و یا آپگرید آن نمود.

برای این کار پس ازتغییر محتویات فایل kickstart، با دستورهایی که از این لینک قابل مشاهده است،و قرار دادن آن در مسیری که از طریق پروتکلهای  FTP، HTTP، HTTPS، NFS ویا بر روی USB Flash / CD ROM در دسترس باشد، پس از ریست کردن هاست و قبل از بوت شدن ESXi و در قسمت Boot options، مسیر فایل Kickstart را به آن داد و با کمترین زحمت اقدام به آپگرید هاست ها نمود.

در این مطلب سعی بر آن شد، کلیه روش های آپدیت کردن ESXi به صورت عملی برای علاقه مندان توضح داده شود. در صورتی که سوالی در این زمینه داشتید، حتما در قسمت کامنت ها ما را از آن مطلع سازید.

 

 

نصب ویندوز سرور بر روی سرور Vmware ESXI 6.5

نصب ویندوز سرور بر روی سرور Vmware ESXI 6.5 :در این مقاله به آموزش نصب ویندوز سرور روی esxi ، آموزش مجازی سازی سرور و ساخت ماشین مجازی در ESXI  خواهیم پرداخت با ما همراه باشید:

آموزش نصب ویندوز سرور روی esxi :

برای نصب ویندوز سرور در محیط برنامه مجازی ساز ESXI.ول باید esxi را روی سرور نصب کرد .

مراحل نصب ویندوز SERVER :

برای نصب ماشین مجازی در محیط ESXI ، اول از طریق مرورگر ویندوز ، آی پی کنسول ESXI را وارد کنید.

پس از وارد کردن نام کاربری و پسورد ، وارد کنسول مدیریتی hypervisor Esxi شوید.

از منوی Navigator ، روی زیر منوی HOST  کلیک می کنیم.

در مرحله بعد ، همانطور که در تصویر مشخص شده، گزینه Create/Register VM را کلیک کنید.

ساخت ماشین مجازی در ESXI :

نصب ویندوز سرور بر روی سرور Vmware ESXI 6.5

وارد صفحه new virtual machine شوید که شامل 5 مرحله است .

مرحله 1 – select creation type :

در این مرحله از ساخت ماشین مجازی در ESXI ، باید نحوه ایجاد ماشین مجازی رو مشخص کرد .

در این مرحله ، سه حالت ، تعریف شده است.

1- Creat a New Virtual Machine : برای ایجاد یک ماشین مجازی این گزینه را انتخاب کنید .

در مرحله بعد میتوان به ماشین مجازی پردازنده، حافظه RAM، هارد و غیره اختصاص داد.

2- Deploy a Virtual machine from an OVF or OVA file : با استفاده از این گزینه ، ماشین های مجازی در سرور های دیگر را میتوان import کرد .

3- Register an Existing virtual machine : با انتخاب این گزینه، اگر از قبل ماشین مجازی در ESXI وجود داشته باشد، میتوان از آن استفاده کرد .

پس ما برای نصب ماشین مجازی ویندوز سرور، گزینه اول یعنی Creat a New Virtual Machine  را انتخاب کنید .

نصب ویندوز سرور بر روی سرور Vmware ESXI 6.5

مرحله 2 – select a name and guest os : 

  • در کادر مربوط به Name ، نام ماشین مجازی را بنویسید .

این نام نباید روی ماشین مجازی دیگر استفاده شود. و منحصر به فرد باشد .

  • در کادر Guest os family ، باید نوع سیستم عامل را مشخص کنید. مثلا ما ویندوز را انتخاب می کنیم.
  • در کادر Guest os version ، هم باید ورژن سیستم عامل را انتخاب کنید. مثلا Windows Server 2016.

ساخت ماشین مجازی در ESXI

مرحله 3 – Select storage : 

در این مرحله از آموزش نصب ویندوز سرور روی esxi فضای ذخیره سازی ماشین مجازی را انتخاب کنید .

اگر چند آرایه RAID ، داشته باشید، در این قسمت array های موجود نمایش داده می شود .

مرحله 4 -customize settings :

در این مرحله مقادیر مورد نیاز سخت افزاری مشخص ، و پیکربندی می شود .

مرحله 5 -ready to compete :

در مرحله آخر همانطور که در تصویر زیر مشخص است ، تمام مشخصات پیکربندی نشان داده میشود.

نصب ویندوز سرور بر روی سرور Vmware ESXI 6.5

روش نصب سیستم عامل در ماشین مجازی :

برای مشاهده ماشین های مجازی ، از منوی سمت چپ Navigator و سپس Vrtual machine را کلیک کنید.

روی ماشین مجازی مورد نظر ، راست کلیک کرده ، و Edit settings را کلیک کنید.

آموزش مجازی سازی سرور

در این مرحله باید فایل نصبی ویندوز سرور 2016 ، را به ESXI معرفی کنیم تا فرایند نصی شروع شود.

دو روش برای معرفی فایل نصبی ماشین مجازی به ESXI دارید .

  1. FLASH : در این روش میتوانید فایل ISO سیستم عامل را از طریق فلش نصب کنید .
  2. CD/DVD :در این روش هم از DVD یا CD ، سیستم عامل استفاده کنید.

طبق تصاویر زیر فایل ISO و یا CD/DVD سیستم عامل را به ESXI معرفی کنید.

پس از انتخاب فایل ISO یا DVD سیستم عامل روی OK کلیک کنید.

در مرحله بعد باید طبق تصویر زیر، روی ماشین مجازی راست کلیک کده و آن  را روشن کنید.

آموزش مجازی سازی سرور

بعد از روشن کردن ماشین مجازی ، دوباره راست کلیک کرده و کنسول را باز کنید.

آموزش مجازی سازی سرور

همانطور که در تصوی مشخص است ، مراحل نصب شروع می شود .

آموزش نصب ویندوز سرور روی ESXI

امیدواریم مراحل  نصب ویندوز سرور بر روی سرور Vmware ESXI 6.5 به خوبی متوجه شده باشید .

ایجاد ماشین های مجازی در VMware ESXi 6.7 Update 2

ایجاد ماشین های مجازی در VMware ESXi 6.7 Update 2:در این مقاله قصد داریم تا شما را با روش ساخت ماشین های مجازی VMware ESXi 6.7 Update 2 آشنا کنیم با ما همراه باشید:

همانطور که می دانید بر خلاف نسخه های قبلی ESXi که برای مدیریت و ساخت ماشین مجازی در آن، از نرم افزار vSphere Client ویندوزی استفاده می شد در نسخه های جدید ESXi جهت مدیریت و انجام اموری مانند ساخت virtual machine ، توسط یک مرورگر وارد محیط جدیدی به نام Host Client خواهید شد.

مزیت استفاده از Host Client این است که محیطی web base می باشد و دیگر نیاز به نصب نرم افزار vSphere Client تحت ویندوز نمی باشد. همچنین با توجه به اینکه این محیط مبتنی بر وب می باشد می توان به راحتی آنرا publish نمود و در صورت نیاز از خارج از شبکه توسط یک مرورگر به محیط پیکربندی ESXi متصل شد.

برای ورود به محیط Host Client می بایست آدرس IP مربوط به ESXi Host خود را در یک مرورگر وارد نموده و انتهای آن عبارت UI را وارد نمایید. توجه نمایید که آدرس IP مربوط به ESXi را می توانیم از محیط کنسول DCUI تغییر دهید.

در صفحه باز شده کاربر را  rootوارد کرده و پسورد را زده و لاگین کنید :

ایجاد ماشین های مجازی در VMware ESXi 6.7 Update 2

همانطور که در شکل زیر مشاهده می کنید وارد محیط مدیریت هاست ESXi شده اید. در این محیط بخش ها و ابزارهای مفیدی وجود دارند.
در صفحه ای که به صورت پیش فرض باز می شود اطلاعاتی از قبیل ورژن ESXi نصب شده و وضعیت CPU و Memory و Storage آن را مشاهده می کنید.
همچنین در پنل پایین آن نیز جزیات بیشتری را در خصوص Hardware این سرور ESXi مشاهده می کنید.

ایجاد ماشین های مجازی در VMware ESXi 6.7 Update 2

در پنل سمت چپ، بخش های مجزایی را مشاهده می کنید. بر روی بخش Virtual Machines کلیک کنید. همانطور که می بینید در حال حاضر در این هاست ESXi هیچ ماشین مجازی وجود ندارد. برای ساخت اولین ماشین مجازی مان در این هاست ESXi بر روی گزینه create / register VM کلیک کنید:

ایجاد ماشین های مجازی در VMware ESXi 6.7 Update 2

در صفحه باز شده، بر روی همان گزینه اول یعنی create a new virtual machine کلیک کنید :

ایجاد ماشین های مجازی در VMware ESXi 6.7 Update 2

در صفحه زیر یک نام دلخواه برای ماشین مجازی خود در نظر بگیرید. به عنوان مثال اگر ماشین مجازی که ایجاد می کنید دامین کنترلر شبکه خواهد بود بهتر است از اسامی مانند DC یا SRV-DC یا DC1 استفاده نمایید.

ما در این سناریو قصد داریم یک ویندوز سرور 2019 عمومی را ایجاد و نصب کنیم :

ایجاد ماشین های مجازی در VMware ESXi 6.7 Update 2

بخش compatibility  که به معنای سازگاری می باشد و در واقع در این قسمت سازگاری تنظیمات این ماشین مجازی را با ورژن های مختلف ESXi تعیین کنید.

شما در این بخش همان گزینه پیش فرض را انتخاب کنید.

توجه : اگر این احتمال وجود دارد که در آینده به دلیل مجبور شوید این ماشین مجازی را به یک هاست ESXi دیگر و دارای ورژن پایین تر منتقل کنید، در این فیلد می بایست آن نسخه ESXi را انتخاب کنید.

در تصویر فوق، بخش Guest OS Family و Guest OS Version را بر بسته به اینکه قصد نصب چه سیستم عاملی را در این ماشین مجازی دارید انتخاب نمایید. ما در این مقاله تصمیم داریم windows Server 2019 را نصب کنیم لذا گزینه ها را طبق شکل فوق انتخاب کرده ایم.

طبق تصویر زیر در صفحه Select Storage می بایست دیتابیس یا اصطلاحاٌ Datastore ی که می خواهید فایل های این ماشین مجازی درون آن ساخته شوند و قرار بگیرند را انتخاب کنید.

شما درون این هاست ESXi فقط یک datastore دارید که نام آن Datastore1 می باشد و لذا همان را انتخاب کنید :

ایجاد ماشین های مجازی در VMware ESXi 6.7 Update 2
در صفحه Customize settings مشخصات و اطلاعاتی را در خصوص ماشین مجازی که ایجاد کرده اید مشاهده می کنید. اطلاعاتی از قبیل تعداد CPU و مقدار RAM و هارد دیسک و غیره. می توانید در همین مرحله در بخش CD\DVD-Drive1  فایل ISO مربوط به Windows server 2019 را mount نمایید و یا این کار را پس از اتمام ساخت ماشین مجازی انجام دهید. ما این کار را به بعد از ایجاد ماشین مجازی موکول می کنیم.
ظ

در صفحه آخر که Ready to Complete می باشد، یک summary از انتخاب ها و تنظیماتی که انجام دادید نمایش داده می شود.

موارد نمایش داده شده را مرور کرده و بر روی گزینه Finish کلیک کنید :

ایجاد ماشین های مجازی در VMware ESXi 6.7 Update 2

همانطور که مشاهده می کنید ماشین مجازی ما به صورت خام ایجاد شده است و در حال حاضر فاقد سیستم عامل می باشد :

ایجاد ماشین های مجازی در VMware ESXi 6.7 Update 2

به این دلیل که ما در حین ساخت ماشین مجازی، iso مربوط به نصب سیستم عامل مد نظر خود را تعیین نکردید، جهت نصب سیستم عامل در این ماشین مجازی می بایست مراحل اضافه زیر را انجام دهید:

در بخش virtual machines ماشین مجازی خود را انتخاب نموده و  بر روی آن کلیک راست کرده ( و یا بر روی گزینه Actions کلیک کرده ) و بر روی Edit Settings کلیک کنید:

ایجاد ماشین های مجازی در VMware ESXi 6.7 Update 2

در پنل سمت چپ بر روی گزینه CD/DVD drive1 کلیک نموده و از منوی باز شونده، گزینه Datastore ISO File را انتخاب کنید :

ایجاد ماشین های مجازی در VMware ESXi 6.7 Update 2

از طریق دکمه Upload می توانید  فایل iso سیستم عامل مد نظر خود را به درون datastore این هاست ESXi ارسال کنید. فایل iso سیستم عامل مد نظر خود را بابت قراردادن در DVD-ROM این ماشین مجازی اتتخاب کنید :

ایجاد ماشین های مجازی در VMware ESXi 6.7 Update 2

سپس بر روی گزینه save کلیک کنید :

ایجاد ماشین های مجازی در VMware ESXi 6.7 Update 2

در انتها ماشین مجازی خود را انتخاب نموده و بر روی گزینه Power ON کلیک کنید تا ماشین مجازی شما روشن شود :

به این ترتیب ماشین مجازی شما توسط سورس سیستم عامل ویندوز 2019 بوت می شود و مراحل نصب ویندوز 2019 که همانند ویندوز 2016 و ویندوز 2012  را انجام دهید.

علاوه بر روش گرافیکی ساخت ماشین مجازی روش های کامندی و اسکریپت نیز وجود دارند که با استفاده از ماژول PowerCLI انجام می شوند که یکی از ماژول های پاورشل می باشد.

امیدواریم مراحل ایجاد ماشین های مجازی در VMware ESXi 6.7 Update 2 به خوبی متوجه شده باشید .

نحوه ی کانفیگ SNMPv2 در سیسکو

نحوه ی کانفیگ SNMPv2 در سیسکو :همه ما می دانیم که SNMP یکی از مهم ترین و کارامدترین پروتکل های مانیتورینگ است. در این مقاله قصد داریم تا شما را با روش فعال سازی SNMP v2 دردر روترها و سوئیچ های سیسکو توضیح خواهیم داد.

همچنین شما می توانید از تجهیزات سیسکو در نصب و راه اندازی Voip استفاده کنید.

مراحلی که در ادامه شرح داده می شود ، برای روترها و سوئیچ های سیسکو یکسان است و تفاوتی ندارد. با این وجود تصاویر تهیه شده از محیط پیکربندی Switch می باشد.

در ابتدا با استفاد از پروتکل Telnet به Switch یا Router مورد نظرتان متصل شوید. با نوشتن دستور enable وارد وضعیت فعال شوید.

نحوه ی کانفیگ SNMPv2 در سیسکو

دستور Configure Terminal را تایپ نمایید که وارد محیط Configuration شوید.

آن چنان که می دانیم ، SNMP نسخه دو در دو حالت Read-only و Read-write قابل استفاده است و برای هر کدام از این دو وضعیت می توانیم Community String جداگانه ای را تعریف نماییم.

جهت پیکربندی این مقدار در حالت Read-only از دستور زیر استفاده کنید.

snmp-server community techtik RO

۱۷ - SNMP Cisco - 3

در اینجا ما Public Community String را برابر techtik قرار دادیم. شما می توانیم به جای techtik کلمه مورد نظر خود را قرار دهید. این موضوع از لحاظ امنیتی بسیار مهم است.

برای تنظیم SNMP نسخه دو به صورت Read-write ، دستور زیر را تایپ نمایید.

snmp-server community techtik RW

پیکربندی SNMPv2 در اینجا به پایان رسید. با دستور exit از وضعیت Configuration خارج شوید.

و با دستور write memory تنظیمات را ذخیره کنید.

با توجه به مطالب گفته شده در بالا شما قادر به کانفیگ SNMPv2 در تجهیزات سیسکو خواهید بود

نحوه فعال سازی SNMP بر روی سرور ESXI

نحوه فعال سازی SNMP بر روی سرور ESXI: در این مقاله قصد داریم تا شما را با نحوه فعال سازی SNMP بر روی ESXI آشنا کنیم ، تا بتوانید مانیتورینگ کاملی را بر روی ماشین های مجازی داشته باشید با ما همراه باشید:

همچنین شما می توانید برای نصب و راه اندازی Voip از سرور ESXI استفاده کنید.

برای فعال کردن SNMP در سرور ESXI باید بوسیله محیط کامندی آن عمل کنید که مستلزم آن فعال کردن SSH ESXi می باشد که برای فعال سازی SSH کافیست مراحل زیر را انجام دهید.
در ابتدا وارد کنسول مدیریتی تحت وب ESXI شوید.
سپس از منو Action => Services => Enable secure shell را انتخاب نمایید.

حالا از طریق نرم افزار Putty باید از طریق پروتکل SSH که چند لحظه پیش آن را فعال کرده ایم متصل شویم.
در نرم افزار Putty در کادر (Host Name (or IP address کافیست IP آدرس سرور ESXI را وارد نمایید.

سپس در پنجره باز شده باید نام کاربری و رمز عبور ESXI را وارد نمایید.

حالا دستور زیر را وارد نمایید، فقط به جای کلمه TechTik باید SNMP Community که از قبل تعریف کرده اید را وارد نمایید.

esxcli system snmp set — communities TechTik

در مرحله بعدی لازم است که سرویس SNMP را فعال کنید.

esxcli system snmp set –enable true

حالا لازم است که دستورات زیر را وارد نمایید تا در فایروال ESXI دستورات زیر را پورت SNMP اجازه ورود را داشته باشد.

esxcli network firewall ruleset set –ruleset-id snmp –allowed-all true
esxcli network firewall ruleset set –ruleset-id snmp –enabled true

در مرحله آخر باید یکبار با دستور زیر سرویس SNMP را ریستارت کنید.

/etc/init.d/snmpd restart

نکته: بعداز انجام کار حتما سرویس SSH را در ESXI را غیرفعال کنید.

 

با توجه به گفته های بالا شما می توانید SNMP را بر روی سرور ESXI راه اندازی کنید.

معرفی پروتکل های WAN

معرفی پروتکل های WAN: همه ما با تعریف شبکه های WAN آشنا هستیم. در این مقاله نگاهی خواهیم داشت به تکنولوژی های WAN با ما همراه باشید.

می دانیم که پروتکل های WAN در لایه های Physical و Data-Link از مدل OSI کار می کنند. مشهورترین WAN Protocols شامل :  HDLC و PPP Frame-Relay همچنین ATM و بسیاری دیگر هستند.

از این پروتکلها در نصب و راه اندازی Voip استفاده خواهد شد.

Serial WAN Communications

ارتباط های سریال WAN به دو گروه تقسیم می شوند. دسته اول هم زمان یا Synchronous و دسته دوم غیر هم زمان یا Asynchronous Communication هستند.

Synchronous Communication ها از Clocks استفاده می نمایند. ( Timing ) فرستنده و گیرنده خود را توسط مقیاس زمان همگام می نمایند. بنابراین سریع تر هستند و سربار کم تری را تحمیل می نمایند. در این دسته یک بلاک از کاراکترها به صورت یک جا و در یک زمان منتقل می شوند.

ارتباط سریال WAN غیر هم زمان از Timing استفاده نمی کند. بنابراین فرستنده و گیرنده با یکدیگر هماهنگ نیستند.در نتیجه در این حالت هر کاراکتر در زمان جداگانه ای جا به جا می شود.

از طرفی دیگر باید بدانیم که اینترفیس های سریال نیز دو نوع هستند. نوع اول DCE یا Data Communication Equipment قابلیت Clocking و تغییر User Data به فرمت Service Provider را دارا هستند. مشهورترین مثال آن CSU/DSU است.  نوع دوم DTE یا Data Terminal Equipment هستند. DTE برای عملیات به DCE نیاز دارد.

WAN Protocols

تا این جا ویژگی های اساسی تمام پروتکل های WAN بررسی خواهد شد:

HDLC یا High-Level Data Link Control

این پروتکل که به صورت Synchronous کار می کند یکی از ساده ترین پروتکل های WAN است. برای اطلاعات بیشتر درباره آن به این مقاله مراجعه نمایید : ” پروتکل HDLC و جایگزین آن چیست؟ ”

PPP یا Point to Point Protocol

این پروتکل بر پایه HDLC بنا شده است و نسبت به آن از ویژگی احراز هویت برخوردار است. از برتری های دیگر PPP نسبت به HDLC پشتیبانی از Multilink ، Error Detection و Quality Check است.

Frame Relay

پروتکل لایه دو دیگری است که بر مبنای X.25 بنا شده است. فریم ریلای در حال حاضر به ندرت استفاده می شود.

ATM یا Asynchronous Transfer Mode

اِی تی ام یک WAN Protocol  برای شبکه های سلولی است که در T3 ، E3 و Sonet به وفور استفاده می شود.

مدل ارائه سرویس در WAN

ارائه سرویس در WAN به سه روش صوت می پذیرد. این Service Type ها شامل Leased Lines ، Circuit-Switched Network و Packet-Switched Network هستند که هر کدام سودمندی های خاص خود را دارند.

Leased Line یا خطوط اجاره ای

Leased Line ها خطوط اجاره ای هستند که توسط شرکت های Service Provider ( از جمله مخابرات ) به صورت اختصاصی یا Dedicated به مشتریان شان اجاره داده می شود.

در این روش هر مشتری خط ارتباط مخصوص به خود را به صورت جداگانه دارد ، اما هزینه آن بالا است.

در تصویر زیر شمایی کل از Leased Line نمایش داده شده است. شاید در نگاه اول نکته خاصی را در تصویر زیر متوجه نشوید ، اما در مقایسه با شماتیک های بعدی مربوط به Circuit-Switched Networks و Packet Switched-Networks این تفاوت را بیشتر درک می کنید.

خطوط اجاره ای یا Leased Line

Circuit-Switched Networks

در این نوع سرویس یک مسیر مداری اختصاصی برای مشتری توسط Service Provider ارائه می شود. PSTN و ISDN مثال هایی از این نوع شبکه ها هستند.

سوئیچینگ مداری

Packet-Switched Networks

در مدل ارائه سرویس  Packet-Switched Networks یک مسیر مداری اختصاصی و مجازی به مشتری تعلق می گیرد. بیشتر شبکه های Packet-Switched از MPLS استفاده می نمایند.

سوئیچینگ بسته ای

معرفی SwitchPort Security در سوییچ سیسکو

معرفی SwitchPort Security در سوییچ سیسکو :تنظیمات امنیتی پورت های سوئیچ یکی از مواردی است که در بسیاری از سازمان ها نادیده گرفته می شود. دلیل اول آن این است که پیاده سازی امنیت برای تک تک پورت های سوئیچ در سازمان زمان زیادی را نیاز دارد. علت دوم ، عدم پشتیبانی بسیاری از سوئیچ هایی است که در کمپانی ها خریداری می شوند. همچنین اجرای Port Security مستلزم این است که مدیر شبکه یا تکنسین مربوط از تمام MAC Address های مجاز اطلاع داشته باشد و بداند که دسترسی هر کدام از این دستگاه ها به کدام پورت مجاز است.

Switchport Security چیست؟

ویژگی Switchport Security این امکان را فراهم می نماید که Administrator ها بتوانند دسترسی هر پورت خاص بر روی سوئیچ ها را برای یک MAC Address یا لیستی از MAC Address ها مجاز تعیین کنند و در این صورت سایر دستگاه ها حتی در صورت اتصال به پورت سوئیچ نمی توانند به شبکه سازمان متصل شوند. ( شبیه قابلیت MAC Filtering بر روی تجهیزات Wireless )

همچنین از این قابلیت می توان در نصب و راه اندازی Voip نیز استفاده کرد.

انواع Secure MAC Address ها

سه نوع Secure MAC Address یا آدرس مک محافظت شده در سوئیچ های سیسکو وجود دارد. در ادامه این سه نوع ابتدایی را توضیح خواهم داد :

Static Secure MAC Addresses یا آدرس های مک محافظت شده ایستا

این نوع از Secure MAC Address ها به صورت ایستا بر روی پورت های سوئیچ تنظیم می شوند. ایستا به این معنا که به صورت اتوماتیک آدرس MAC مجاز تغییر نخواهد کرد. همچنین محل ذخیره آن در Address Table یا جدول آدرس ها و در Running Configuration است.

Dynamic Secure MAC Addresses یا آدرس های مک محافظت شده پویا

در این نوع از Secure MAC Address ها MAC های مجاز به صورت دستی تعیین نمی شوند و به صورت اتوماتیک از روی ترافیکی که از پورت سوئیچ گذشته است مشخص می شوند. این نوع آدرس ها فقط در جدول آدرس ها یا Address Table نگه داری می شوند و در Running Configuration اثری از آن ها وجود ندارد.

Sticky Secure MAC Addresses

این نوع از Secure MAC Address ها تلفیقی از دو روش بالا هستند و هم به صورت دستی می توان آن را پیکربندی نمود و هم به روش اتوماتیک توسط پورت های سوئیچ قابل یادگیری هستند.

در مقاله بعد تک تیک از این سری آموزشی ، خواهیم دید که هر کدام از انواع SwitchPort Security شرح داده شده ، برای چه شبکه هایی مناسب است و در ادامه نحوه پیکربندی آن ها را به صورت تصویری بیان خواهیم کرد.

آشنایی با IPV6

آشنایی با IPV6:همانطور که می دانید آدرس های IP در حال تمام شدن می باشد و با وجود مکانیزم هایی مانند NAT نتوانستند راه حلی برای تمام شدن آدرس ها بیابند. هرروز به تعداد افراد و دستگاههایی که نیاز به برقراری ارتباط با یکدیگر دارند افزوده می شود که این رشد زیاد را می توان به عنوان یک پدیده خوب یاد نمود. دلیل آن هم ارتباط برقرار کردن افراد با یکدیگر با دستگاه های ارتباطی مختلف می باشد.با این شرایط با در نظر گرفتن شدت رشدی که وجود دارداز حدود ظرفیت خود خارج خواهد شد.

همانطور که می دانید IPV4 تقریبا در حدود ۴ میلیون آدرس در اختیار ما قرار می دهد. اما نمی توان از همه آنها برای آدرس دهی دستگاه ها ی مختلف بهره برداری کرد.. بدین معنی که در عمل فقط قادر به استفاده از ۲۵۰ میلیون آدرس می باشیم.هرچند با تکنیک های مختلف همانند CIDR و NAT تاثیر این کمبود شدید آدرسهای IPV4 را کاهش داده اند، اما نتوانسته است راه حل کاربردی را ارایه دهد و جلوی اتمام آن را بگیرد.به همین دلیل پیشنهاد نسخه ۶ مطرح شد تا به طور کل آدرس دهی نسخه ۴ کنار گذاشته شود.

همانطور که در تصویر مشاهده می کنید سرعت رشد آدرس های IP درنسخه ۶ در ابتدا بسیار پایین بوده ولی در سال های اخیر به دلیل تمام شدن IP های نسخه ۴ به شدت رشد آن رو به افزایش است.در مقابل آدرس های IP نسخه ۴ در همان سال های ابتدایی که این گونه آدرس دهی مطرح شد به شدت بالا رفته و در سال های اخیر علاوه بر اینکه رشد نداشته به سرعت رو به کاهش است.

 

پیش تر بیان کردیم که در کوتاه مدت راهکارهای مانند  Subnetting و Summarization ارائه گردید تا بتوانند از فضای آدرس دهی بهینه استفاده کنند و از هدر رفت آدرس ها جلوگیری کنندکه در این راهکارها به جای استفاده از آدرس دهی Classful و به هدر رفتن آدرس های IP از آدرس دهی های Classless استفاده کردند و همچنین از ویژگی خلاصه نویسی در بحث Routing Tableها  استفاده کردند. اما این روش ها همانطور که بیان شد فقط در کوتاه مدت جواب گو بودنند و راه حل اساسی نبود.امادر بلندمدت راهکار IPv6 مطرح شد.

و اما آی پی نسخه ۶

IPv6 برای جایگزینی IPv4 در نظر گرفته شده است.  IPv6 در دسامبر ۱۹۹۸ پیش نویس استاندارد آن تهیه شد، اما تا ۱۴ ژانویه ۲۰۱۷ به طوریک استاندارد به استاندارد اینترنت تبدیل نشد(سازمان IETF)

IPv6 یک آدرس ۱۲۸ بیتی می باشد. که فضای آدرس دهی آن ۲ به توان ۱۲۸ است که بر خلاف آدرس دهی های IPv4 که ۳۲ بیتی می باشند تعداد زیادی آدرس IP را در اختیار قرار می دهند  و این تعداد آدرس IP در IPv6 چیزی در حدود ۳۴۰.۲۸۲.۳۶۶.۹۲۰.۹۳۸.۴۶۳.۴۶۳.۳۷۴.۶۰۷.۴۳۱.۷۶۸.۲۱۱.۴۵۶ می باشد.

همانطور که در بالا گفته شد ای پی ورژن 6 جایگزین ای پی ورژن 4 خواهد شد و در سیستم های voip و همچنین نصب و راه اندازی voip از این ای پی استفاده خواهد شد

 

دو ویژگی در IPV6 وجود دارد که در بین متخصصین بسیار حایز اهمیت است:

بسیاری از مواردی که در هدر نسخه ۴ وجود داشت در نسخه ۶ آن از هدر حذف شده است (به دلیل سبک تر شدن) اما می توان موارد مورد نیاز را دوباره در قسمت Optional Extension header که بعد از header استاندارد قرار می گیرد، جای داد. همچنین کاهش سربار پردازشی روترها و درنتیجه کاهش پیچیدگی سخت افزار و سریع تر شدن پردازش بسته ها و درنتیجه کوچک تر شدن جداول روتینگ( Routing) و مؤثرتر شدن مسیریابی در کل شبکه می شود.

خلاصه بودن هدر آی پی نسخه ۶ نسبت به هدر آی پی نسخه ۴ کاملا در تصویر مشخص است

یکی دیگر از ویژگی های IPV6تخصیص چندین آدرس محتلف به شبکه ها و دستگاه های مختلف می باشد.همچنین IPV6 کاربرد ارتباطاتMulticast را نیز گسترش داده است.IPV4 از پیام های Broadcast خیلی استفاده می کند به همین دلیل پدید Broadcast Storm در شبکه زیاد ایجاد می شود و باعث هدر رفتن پهنای بایند شبکه می شود که این امر در نسخه ۶ آدرس های IP وجود ندارد.

سایر ویژگی هایی که به طور خلاصه در زیر به آن اشاره شده است:
  • امیت بسیار خوب در لایه شبکه
  • فضای آدرس دهی بسیار بزرگ(۲ به توان ۱۲۸)
  • ویژگی های خاص آدرس دهی بدون نیاز به DHCP یا Static Addressing
  • پشتیبانی از Renumbering
  • پشتیبانی از Mobility در تغییرات شبکه به صورت سیار و مباحث Routing
  • استفاده از آدرس های Public مستقل از ISP ها
  • عدم نیاز به NAT و PAT
  • استفاده از ویژگی IPSec در هدر این آدرس دهی ها و امن شدن آینده اینترنت
  • بهینه سازی در ساختار Header
  • عدم حضور Broadcast در این ساختار آدرس دهی
  • پشتیبانی خاص جهت مهاجرت از IPv4 به IPv6 و یا استفاده از هر دو در یک شبکه

 

یک مثال :

درIPV6 می توان بنا به شرایط مختلف آدرس را به صورت خلاصه نوشت:

می توان صفر ها را در IPv6 خلاصه کرد.

مثال:

IPv6 زیر را در نظر بگیرید:

fc50:0000:0000:0000:0000:0000:0000:0032

می توانیم IP بالا را به صورت زیر خلاصه کنیم:

fc50:0:0:0:0:0:0:0032

fc50::0032

fc50::32

به جای بلاک هایی که به صورت متوالی صفر بودند : گذاشته می شود.

در آخرین بلاک یعنی ۰۰۳۲ ، صفرهای پشت عدد ۳۲ حذف می شود.

نکته۱ :اگر حداقل دو پارتیشن متوالی صفر باشند می توانیم به جای آن ها از : استفاده کنیم.

نکته ۲فقط یک بار می توانیم از : در خلاصه سازی صفر ها استفاده کنیم.

کاربرد پورت SFP در سوئیچ

کاربرد پورت SFP در سوئیچ : SFP سرنام واژه های Small Form-factor Pluggable است. این عبارت در راهنمای بسیاری از تجهیزات شبکه ، به خصوص سوئیچ ها دیده می شود. برای مثال زمانی که شما قصد تهیه یک سوئیچ سیسکو را دارید یکی از معیارهای مهم تعداد پورت های SFP می باشد. SFP یک Transceiver کوچک است که با اتصال به پورت SFP سوئیچ شبکه ، امکان اتصال کابل های فیبر نوری را فراهم می آورد. Transceiver واژه ای تخصصی است که بیانگر یک فرستنده-گیرنده می باشد. یعنی جزئی که به تنهایی هم فرستنده و هم گیرنده است.

SFP سیگنال های الکتریکی سریال را به سیگنال های نوری تبدیل می کند. البته این یک عملیات دو طرفه است. یعنی سیگنال های نوری نیز در SFP به سیگنال های الکتریکی تبدیل می شوند. ماژول های SPF همیشه از نوع Hot Swappable هستند. یعنی هر زمانی که بخواهید می توانید آن ها را از سوئیچ جدا کنید. همچنین هر ماژول یک ID و System Information را به سوئیچ ارائه می دهد. در بازار به ماژول های SFP جیبیک هم گفته می شود.

عبارت Combo SFP Port بر روی سوئیچ من به چه معناست؟

اگر سوئیچ شما پورت های SFP کمبو دارد ، به این معناست که برای مثال در صورت استفاده از پورت SFP شماره ۲۴ ، شما دیگر نخواهید توانست از پورت Ethernet با شماره متناظر همان سوئیچ استفاده کنید و پورت با شماره متناظر ( در اینجا ۲۴ ) غیرفعال خواهد شد ، حتی اگر کابل به آن متصل باشد.

ماژول SFP در سیسکو

XFP و SFP+

از آن جایی که SFP تنها سرعت ۴.۲۵ Gbps را پشتیبانی می کند ، نوع دیگری از این ماژول ها به وجود آمدند که به آن ها XFP گفته می شود. XFP ها سرعت تا ۱۰ گیگابیت در ثانیه را نیز پشتیبانی می کنند. بعد ترSFP+ نیز معرفی شد که سرعت ۱۰ گیگابیت را پشتیبانی می کند ، اما نیاز به شدت جریان بیشتری نیز دارد. به همین دلیل پورت های  SFP+ را بیشتر در سوئیچ های Enterprise و در کارت های جداگانه که به هاست متصل می شوند مشاهده می کنید.

SFP

همان طور که در تصویر بالا مشاهده می شود ( سمت راست ) ماژول های XFP بزرگ تر از SFP+ هستند اما با شدت جریان کم تر همان مقدار Throughput را محیا می کنند.

معرفی پروتکل PPP

معرفی پروتکل PPP :همانطور که می دانید پروتکل HDLC به دلیل عدم وجود مکانیزم های احراز هویت  امروزه به ندرت مورد استفاده قرار می گیرد. در این مقاله پروتکل پیشرفته تری به نام PPP را به شما معرفی خواهیم کرد. با ما همراه باشید:

PPP یا Point to Point Protocol

جالب است بدانید که PPP نیز بر پایه HDLC بنا شده است. این پروتکل WAN Encapsulation که جهت ارتباطات نقطه به نقطه از آن بهره می برند در واقع یک HDLC بهبود یافته است. اما در مقایسه با HDLC ویژگی های زیادی به آن افزوده شده است. برای مثال همان طور که گفته شد High-Level Data Link Control خاصیت Authentication یا احراز حویت ندارد. اما PPP دارای این قابلیت می باشد. در ادامه پروتکل های Authentication را که Point to Point Protocol از آن ها بهره می برد را معرفی خواهیم کرد :

PPP Authentication

PPP از دو پروتکل احراز حویت PAP و CHAP پشتیبانی می نماید.

PAP کوتاه شده عبارت Password Authentication Protocol است که از آن به عنوان ساده ترین پروتکل احراز هویت یاد می کنند. این پروتکل از Handshake دو مرحله ای یا ۲-Way Handshake جهت Authentication بهره می برد. کلمه های عبور در آن به صورت Plain Text یا متن ساده رد و بدل می شوند. این بدان معنی ست که امنیت PAP بسیار پایین است. اما در مقایسه با HDLC یک گام جلوتر محسوب می شود. ( امنیت USSD ها نیز دقیقا به همین دلیل پایین است و مطابق سیاست های بانک مرکزی قرار است که این روش جهت انجام تراکنش های بانکی حذف شود ) مورد دیگری که PAP را به ساده ترین پروتکل احراز هویت تبدیل کرده است این موضوع می باشد که Password ها تنها در شروع ارتباط رد و بدل و بررسی می شوند و بعد از آن Session بدون نیاز به بررسی دوباره کلمه عبور باز خواهد ماند.

در تصویر زیر ۲ مرحله احراز هویت  را در Password Authentication Protocol مشاهده می نمایید.

مرحله احراز هویت در پروتکل PAP برای PPP

خوشبختانه امنیت PPP به استفاده از روش PAP برای احراز هویت محدود نمی شود. پروتکل CHAP متد به نسبت پیچیده تری است که از ۳-Way Handshake یا احراز هویت سه مرحله ای بهره می برد و کلمه عبور در آن به صورت HASH رد و بدل می گردد. CHAP یا Challenge Handshake Authentication Protocol از HASH  با رمزنگاری MD5 استفاده می نماید. در ابتدا HASH به Node دیگر ارسال می شود و نود دیگر نیز یک HASH را در پاسخ ارسال می کند. اگر هر دو HASH یکسان باشند ارتباط پذیرفته می شود .

در تصویر زیر سه مرحله گفته شده را مشاهده می نمایید.

احراز هویت سه مرحله ای در CHAP