سوئیچ شبکه وسیله ای کوچک است که ارتباطات را بین چندین دستگاه متصل در یک شبکه محلی (LAN) را برقرار می کند.
دستگاه های سوئیچ سالها پیش از روتر شدن پهنای باند خانگی ، در شبکه های خانگی متداول بودند. روترهای خانگی مدرن سوئیچهای اترنت را به عنوان یکی از کارکردهای اصلی آنها به طور مستقیم در واحد ادغام می کنند.
سوئیچ های شبکه با کارایی بالا هنوز هم به طور گسترده در شبکه های شرکت ها و مراکز داده استفاده می شوند. سوئیچ های شبکه گاهی اوقات به عنوان هاب های switching ، هاب های bridge یا Mac Bridge پیشنهاد می شوند.
درباره سوئیچ شبکه
سوئیچ های شبکه رایج ترین نوع سوییچ هستند ، اگرچه همچنین سوئیچ های بهینه ای را برای معماری های شبکه ATM ، فیبر نوری و Token Ring پیدا خواهید کرد.
سوئیچ های MainStream اترنت مانند روترهای Broadband ، از سرعت گیگابیت اترنت از هر لینک جداگانه پشتیبانی می کنند ، اما سوئیچ های با کارایی بالا مانند مراکز داده معمولاً از ۱۰ گیگابیت بر ثانیه در هر لینک پشتیبانی می کنند.
مدلهای مختلف سوئیچ شبکه تعداد متفاوتی از دستگاههای متصل را پشتیبانی می کند. سوئیچ های شبکه سمت مصرف کننده ، چهار یا هشت اتصال را برای دستگاه های اترنت فراهم می کنند ، در حالی که سوئیچ های سازمانی به طور معمول از اتصالات ۳۲ تا ۱۲۸ پشتیبانی می کنند.
سوئیچ های manage و unmanage
سوئیچ های شبکه اصلی مانند آنهایی که در روترهای مصرفی مورد استفاده قرار می گیرند ، نیازی به تنظیمات خاصی غیر از وصل کردن کابل ها و برق ندارند.
در مقایسه با این سوئیچ های بدون کنترل (unmanagement)، دستگاه های رده بالا که در شبکه های سازمانی مورد استفاده قرار می گیرند ، طیف وسیعی از ویژگی های پیشرفته را پشتیبانی می کنند که برای یک مدیر حرفه ای قابل کنترل است. از ویژگی های محبوب سوئیچ های مدیریت شده می توان به مانیتورینگ SNMP ، تجمیع لینک ها (link aggregation) و پشتیبانی از QoS اشاره کرد.
سوئیچ های مدیریت شده سنتی از رابط های خط فرمان یونیکس کنترل می شوند. دسته جدیدتر سوئیچ های مدیریت شده به نام سوئیچ های هوشمند ، که در شبکه های سازمانی بزرگ و سطح متوسط قرار دارند ، از رابط های مبتنی بر وب مشابه روتر خانگی پشتیبانی می کنند.
سوئیچ های شبکه در مقابل هاب ها و روترها
سوئیچ شبکه از نظر فیزیکی همانند به یک هاب است. اما برخلاف هاب ها ، سوئیچ های شبکه قادر به بررسی پیام های دریافتی در هنگام دریافت و هدایت آنها به یک درگاه ارتباطی خاص – فناوری به نام تعویض بسته (Packet Switching) هستند.
یک سوئیچ آدرس مبدا و مقصد هر بسته را مشخص می کند و داده ها را فقط به دستگاه های خاص منتقل می کند ، در حالی که هاب ها بسته ها را به تمامی درگاه ها منتقل می کند به غیر از مواردی که ترافیک را دریافت کرده است. این روش برای حفظ پهنای باند شبکه و به طور کلی بهبود عملکرد در مقایسه با هابها کار می کند.
سوئیچ ها نیز به روترهای شبکه شباهت دارند. در حالی که روترها و سوئیچ ها هر دو اتصالات دستگاه محلی را متمرکز می کنند ، فقط روترها دارای پشتیبانی برای اتصال به شبکه های خارجی ، یا شبکه های محلی یا اینترنت هستند.
سوئیچ های لایه ۳
سوئیچ های شبکه معمولی در Layer 2 Data Link Layer مدل OSI کار می کنند. سوئیچ های لایه ۳ که منطق سخت افزاری داخلی سوئیچ ها و روترها را به یک دستگاه ترکیبی می آمیزند نیز در برخی از شبکه های شرکت مستقر شده اند.
در مقایسه با سوئیچ های سنتی ، سوئیچ های Layer 3 پشتیبانی بهتری برای تنظیمات LAN مجازی ارائه می دهند.